KİMSESİZLİK AYARI

Şimdi kış geldi ya
Hava soğuk ev soğuk
Odun kömür alamamışsın
Akşam eve giderken bir poşet kömür götürebiliyorsun
Bir poşet elma götürür gibi
Eve varınca o kömürü yakıp, battaniyenin altına büzüştüğünde
Bu kış nasıl bir kış
Bu zamana kadar hiç kış gelmemiş miydi diye hafızanı yoklarken
Titreyen vücuduna işleyen soğuk kendi ayarlarını yapmaya, tüm arşiv odalarına girip çıkmaya koyulur.
Kışa ısındığını ve yazlardan soğuduğunu, moraran ayak parmakların pembeleştiğinde farkedersin.
Ayar olmuş, ayara gelmiş, tüm eski ayarları yitirmişsindir artık.
Senin teninle hissedilmeyen soğuğun da sıcağın da hiç bir kıymeti olmadığını anlarsın.
Kimsesizlik bu mu?
Kıymetler zinciri parçalanmış, halkalar yeniden dizilmeye başlamıştır artık
Aslında bir sıcak hasreti nefsinde yanıp tüterken, kışa kara sevdalı olarak yeni hikayen yaşanmaya başlamıştır.
Gidiyorsun, çekemediğin kışı da götürüp ardınca.
Kara kış kara sevdanın omuzlarında kar düşen saçlarını savurup uçururken,
içine çektiğin soğuk havada yaklaştığın bir son olmadığı ilhamını soluyor ve içinde büyütüyorsun bu bilgiyi. "Benim gidişim sonluluğa olamaz.
Gelecekse o buyursun gelsin" cümlesi geçerken aklından,
gözlerinden buz gibi süzülen damlacığı ayaz çalıp götürsün.