Allah, emretti şeytana: "Âdem'e saygı göster!"
Bu saygının görünen şekli, önünde eğilmek olacaktı.Şeytan Âdem'i hakir gördü ve saygı göstermedi.
Gerekçe olarak kendisinin ondan -hammadde olarak- üstün olduğunu kibirli bir eda ile iddia etti.
Biz bu olaydan hayat dersi çıkarırken bazı kıyaslar yapmaya kalkarak düşünüyoruz. Allah'ın itaat etmemizi emrettiği bazı kimseler var fakat itaatı hak etmek şöyle dursun, kötülüğü, fesadı bir zihniyet haline getirmiş ve güya Allah'ın emri gereği bizden itaat bekliyor.
Hâlbuki Allah, marufta itaatı emreder, münkerde itaatı yasaklar.
"Olsun, şeytan sadece itaat etmediği için lanetlendi" denirse "evet doğru fakat şeytanın itaat etmediği emirde obje kendisine hiçbir kötülük etmeyen, fesat çıkarmayan, henüz kendisinden hiçbir düşünce ve eylem südur etmemiş Âdem idi."
Şeytan münker işleyen Âdem'e itaat etmiyorum demedi, Âdem'in böyle bir fiili de yoktu ve Allah, maruf işleyen şu iyi adama secde et de dememişti zaten.
Burada mutlak itaatin sorgulanması söz konusu idi. Herhangi bir kayıt ve şart olmaksızın Allah’a itaat.
Akla gelen birçok misal, bu çözümlemeleri yapmadan ve doğru değerlendirilmediğinde, aklın kendi kendisini kandırmasına sebep olur.
Çok delil bilip kafası çalışmayanların sapıtması bundandır.
Bu sebeple de kafası çalışmayan yani fıkh edemeyenlerin çok şey bilmemesi gerekir.