Daktilo, eski zamanlardan beri kullanılan bir alet. Tuşlarına devlet dairelerinde çalışanların ve nice meslek mensuplarının parmakları değmiştir. Kimi zaman dilekçe kimi zaman başka bir resmi yazı kimi zaman haber kimi zaman hikaye kimi zaman roman kimi zaman eleştiri kimi zaman da bir köşe yazısı.
Neden daktilo dediğimde; bir tarih bir anı kokuyor derim. Her tuşa vuruşta başka bir tarih başka bir anı. Rahmetli babamın Tarım Kredi Kooperatifinde daktilo ile yazı yazdığı gözümün önünde, ne güzel yazardı.
Daktilo, yazar kitap okur diyorum çünkü yazdığını kitaplaştırır, kitaplaştırdığını okur; okur. Yine neden dediğimde yazmak okumak diyorum bu apayrı bir duygu. O harfleri yazmak kadar söz öbeklerini okumak ayrı bir zevk ayrı bir tat veriyor insana.
Bu yazılar, sahneye gerçek sahneye çıkacak şekilde daktilo da okur önüne çıkacak şekilde hazırlanıyor. Neyi anlatır nasıl anlatır diye sorarsın bazen işte tam o anda daktilo girer devreye. Soracağını ona sorarsın alacağını ondan alırsın. Daktilonun sesi, seni kaybolan gerçekler diyarına götürür ve orada gerçekleri görür yaşarsın.
Daktilo diline baktığımızda; Her satırında her vuruşunda , noktasından virgülüne kadar konuştuğunu görürüz sonsuz bir konuşmadır bu. Harfler, cümleler daktilo tuşlarının sesi ile harmoni oluşturur dans eder.
Daktilo dediğimiz zaman, aklıma birçok gazeteci ve yazar gelmekte. Uğur Mumcu, Ahmet Taner Kışlalı, Bahriye Üçok, Necip Hablemitoğlu ve daha fazlası. Cumhuriyet savunucuları gerçekleri haykırmışlardı, evet güneş balçıkla sıvanmaz demişlerdi. Ansızın acımasızca yok edildiler. Yazılarını daima okudum, okuyacağım.
Daktilo aynadakileri yansıtır. Kimi zaman sesli kimi zaman sessizdir .Bir tercüman, parlayan ama sürekli hareket halinde harfler sözcükler dizinden oluşan bir ışıktır. İnsan daktilo yazarken yorulmak nedir bilmez her satır her harf her kağıt yazılana göre yeni bir maceradır.
Erdem Balcı